Ο Κώστας, το δάσος και ένα αστείο

Είπε το εξής ρομαντικό ο πρωθυπουργός περί αναδάσωσης, πυρκαγιάς και Πάρνηθας:

«Όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος»

 Yeah, sure thing, dude!

Μόνο που διαβάζω πως για να ξαναγίνει το δάσος δάσος χρειάζονται περίπου 150 χρόνια. Δεν λέω πως φταίει αυτός προσωπικά για τον άνεμο που φύσηξε, ούτε για το γεγονός ότι η Πυροσβεστική είναι επανδρωμένη οικτρά, ούτε ότι αυτός πέταξε κάνα αναμμένο τσιγάρο και έγινε το καμπούμ!

Λέω μόνο πως πρέπει να προσέχουμε τι λέμε. Αν ήμουν δέντρο θα τον μούτζωνα με ρίζες, κόρμο και κλαδιά που δεν λογαριάζει τον κόπο μου από σπόρι να γίνω ολόκληρο δέντρο, να απλώσω ρίζες γερές, για σιγουριά και ασφάλεια, να πετάξω κλαδιά και καρπούς – και όχι μόνο αυτόν, αλλά οποιονδήποτε τολμούσε να εκφέρει άποψη με τέτοια ευκολία, προκειμένου να βουλώσει στόματα, να πουλήσει άμυνα και διπλωματία και να εξαγοράσει ζαλισμένες ψήφους για την επόμενη τετραετία. Αν ήμουν δέντρο, θα έστελνα μήνυμα σε κάνα συγγενή μου-θάμνο στην αυλή του στη Ραφήνα, να εφαρμόσει το σχέδιο φυτό-καμικάζι και να βουλώσει το έμπα έβγα των σωληνώσεων του νερού στην πισίνα του. Έτσι για να δει με ποιον τρόπο έστω ένα μικρό αστείο, μια parody αυτοκτονία, αν χτυπήσει φλέβα εντός αντικειμένου που αγαπάς, μπορεί να σου δημιουργήσει προβλήματα… ή και να σου γμσ τη ζωή.

Άκου εκεί «Όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος». Σε εκατόν πενή… !.. Σε ποιον τα πουλάτε αυτά, ΚώσταΧώστα;

Είναι στιγμές, γεγονότα, δηλώσεις και αστεία που μένουν χαραγμένα ανεξίτηλα στη μνήμη σου. Γιατί έχουν κόστος. Προσωπικό. Και πληγή. Συνολική. Ας κάνει πως βρέχει για πρώτη φορά το φθινόπωρο στην Αθήνα και να δούμε τι ωραία που θα περάσουμε. Ας κάνει πως θέλει καύσωνα πάλι, «το φαινόμενο του θερμοκηπίου», οι πάγοι που λιώνουν, μπλα μπλα, να δούμε τελικά, dudes, τους 52 θα τους αντέχουμε; Τους 55; Ε νταξ, μωρέ, εδώ έχουμε πληρώσει κιόλας για να κάνουμε σάουνες και χαμάμ και η ξηρή και η υγρή ζέστη μπορεί να ήταν και πολύ μεγαλύτερες. Ναι, για πόσο διάστημα όμως; Για 150 χρόνια; Έξω τα καλοκαίρια που κοντεύουν τους 8 μήνες στη γμΕλλάδα; Πόσο πάει;

Άκου εκεί… Όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος…

Λες και μιλάμε για μελαχρινή κορασίδα με πρόβλημα ορμονικό και πυκνή τριχοφυΐα. «Μανίτσα, στα ξεκόλλησα και σήμερα με το κεράκι, αλλά όπου ήταν τριχάρες θα ξαναγίνουν τριχάρες, σε έναν μήνα να ξανακλείσεις ραντεβού, γιατί είναι και καλοκαίρι και δεν σας προλαβαίνω τρελές, με τους Ορνούς και τις Σαντορίνες».

Δεν είπα πως είναι κακό να πει κάτι ανακουφιστικό, αλλά να προσέχουμε τι λέμε, για ό,τι αγαπήσαμε και ό,τι τραυματίσαμε από απροσεξία. Για το οξυγόνο και τη δροσιά, ρε γαμώτο, που ισούται λέει δεν ξέρω κι εγώ με πόσα btu από δεν ξέρω πόσα αιρ κοντίσιον, πλασ ότι αυτό βγαίνει σε μυρωδιά έλατο, πεύκο, και όχι σε εσάνς νοσολεγεωναριίλα (μπλιαξ) σαν και αυτή που μυρίζει στα γραφεία και στα σπίτια.

Να προσέχουμε λίγο, ΚώσταΧώστα, πώς μας μιλάμε, σε εμάς που πενθούμε.

Φαντάσου με τώρα εμένα να λέω στον φίλο μου τον Μπαμ-Μπαμ, που έθαψε χθες τον σκύλο του και είναι λυπημένος, έλα μωρέ με τον παλιοκόπρο σου, σιγά, όπου ήταν σκύλος θα ξαναγίνει σκύλος. Ξέρεις πώς γεννάνε οι σκύλες στον δρόμο; Χωρίς να λογαριάζω την πληγή και το πένθος του για το συγκεκριμένο θέμα, χωρίς να λογαριάζω τι τον πειράζει, να λογαριάζω μόνο ότι επειδή ο σκύλος δεν ήταν δικός μου χέστηκα. Και μετά να μου παραπονεθεί ο Μπαμ-Μπαμ που του μιλάω έτσι, κι εγώ να σκεφτώ, οχ, μωρέ, κακόπιστε, κομπλεξικέ, εγώ για πλάκα το ‘πα… 

Το παράδειγμα είναι επίτηδες άκυρο και μικρό…

Φαντάσου τι γίνεται με το Δάσος που αγκάλιαζε, δρόσιζε και αναζωογονούσε τη σκατόπολη που ζούμε, φαντάσου, ΚώσταΧώστα, και θυμήσου, το να κάψεις, να σκοτώσεις, να πληγώσεις, είναι ζήτημα δευτερολέπτου και μερικές φορές… αστείου!!! Τουλάχιστον κάνε και μη μιλάς. Δείξε μια καλή θέληση και άσε την ποίηση και τα κακέκτυπα κόπικατ σχόλια του Νερούδα.

Για να γυρίσει ο Μπάμπι και ο Θάμπερ στο Δάσος θέλει δουλειά πολλή. Για να ξαναφυτρώσει η ελπίδα και η σιγουριά στο χώμα, θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά, σιωπή, αποδοχή, ιδρώτα, αίμα και προσοχή.