Μην ψαρώνεις

4 π.μ. // Τσιγάρα, σοκολάτα, κάρτα για το κινητό, τσίχλες, μήπως σου ’μεινε κάνα Ποντίκι από χθες; // Δρόμος, δρόμος, δρόμος. // Μονοπάτι και τοίχος. // Τοίχος, τοίχος, τοίχος. // Αδέσποτα φιλικά, χάδια, αδέσποτα αγριεμένα, «άκου να σου πω, μη μου γαβγίζεις εμένα, ντάξει;» // Άλλο ένα παρτέρι. // Τοίχος, τοίχος, τοίχος // Δέντρο ένα, δέντρο δύο, δέντρο τρία. // Προστοιχόδεντρα παντού. Αγριεύουν, σου λέω. // Μεγάλη λεωφόρος, στάση για το νυχτερινό λεωφορείο. // Τσιγάρο ένα, τσιγάρο δύο. // Ακόμη να έρθει. Και θα τα αραιώσουν, λέει, κι άλλο. Τα νυχτερινά. // Σήμερα βιάζομαι. // Θέση; // Τέλεια. // Έχω τον καινούργιο Αρκά. // «Επικίνδυνα νερά – Μην ψαρώνεις». // Εγώ ψαρώνω πολύ, αλλά γελάω κιόλας. // Θέλω να γελάμε, έτσι; // Να γελάμε πολύ. // Φοβάμαι λιγότερο. // Εσύ;

 

Advertisement

17 Νοεμβρίου 2010: Δεν είναι μνημόσυνο, είναι έμπνευση και αφορμή

«Ο αγώνας του Πολυτεχνείου μας δίνει την αφορμή να μιλάμε με παραδείγματα, που τόσο πολύ λείπουν από την αριστερά στις μέρες μας. Εάν το Νοέμβρη του ’73 πρώτο κόμμα έβγαινε η αποχή, δεν θα είχαμε Πολυτεχνείο. Εάν οι φοιτητές υπέκυπταν σε διλλήμματα του τύπου «οι κινητοποίησεις εκθέτουν την χώρα διεθνώς», πάλι δεν θα είχαμε Πολυτεχνείο. Εάν, η κοινή γνώμη πίστευε πως οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ήταν όλοι συλλήβδην μπαχαλάκηδες, πάλι τα αποτελέσματα δεν θα ήταν τα ίδια. Τέλος, αν δεν υπήρχε ένα «ενιαίο» Πολυτεχνείο, αλλά μία ΑΣΟΕΕ μόνο με Ρηγάδες, μία Νομική μόνο με Κνίτες, ένα Χημείο μόνο με μαοϊκούς κ.ο.κ, θα μιλάγαμε για ένα διασπασμένο αγώνα που αν ήταν ενιαίος τα πράγματα μπορεί να ήταν κι αλλιώς σήμερα».

[Από http://tvxs.gr/node/70961 Το συντηρητικό και το ριζοσπαστικό μήνυμα του Πολυτεχνείου, του Γ. Σακελλαρίδη]

 

 

Συνεχίζεται…

Πρώτες εκλογές (όπως λέμε πρώτα Χριστούγεννα)

Πρώτες εκλογές χωρίς εσένα, χωρίς φασαρίες,  χωρίς τις ιστορίες από τα παλιά, χωρίς τις ιστορίες για τον «πολιτσμάνο» που σε βούταγε από το γιακά, «να, έτσι», ακόμη κι επειδή κάπνιζες μέχρι αργά τη νύχτα στην αυλή, για τη διπλωμένη εφημερίδα από τον κυρ Νίκο στην Κανελλοπούλου. Ήταν το ’45, ήταν το ’47, ήταν το ’67, ήταν πολλά.

Ήταν η πίκρα για όλα τα χαμένα.

Και μετά ήρθε αυτή η κωλοΑυριανή που σε χάλασε, που σε έκανε αλλιώς, Εσένα, που έμαθες εμένα ότι πρέπει να διαβάζω ό,τι πέφτει στα χέρια μου, εφημερίδα, βιβλία, διαφημιστικά φυλλάδια :’), να μην τολμάω να μην έχω απάντηση στη σκληρότατη ερώτησή σου: «Εσύ τι λες γι΄ αυτό;»

Σπάνια είχα απαντήσεις που σου άρεσαν, μου φαίνεται.

Ούτε σήμερα θα είχα κάτι καλό να σου πω, ρε παππού.

Μόνο ένα πράγμα έχει αλλάξει.

Τώρα με ενοχλεί και μένα ο κόσμος που αλλάζει τόσο γρήγορα, τόσο άσχημα, τόσο εκκωφαντικά. Οι σειρήνες πάσης φύσεως μας τρελαίνουν. Δεν έχεις ιδέα. Και δεν είσαι κι εσύ εδώ να ρίξεις ένα μπινελικάκι περιποιημένο να γελάσουμε, να γουστάρουμε, να αλλάξουμε κανάλι, επειδή φοβόμαστε μη μας πάθεις τίποτα από το αίμα που σου ανέβαινε στο κεφάλι. Το αίμα που εσύ μας έμαθες ότι δεν αλλάζει χρώμα, ό,τι μαλακία κι αν πούμε πάνω στα νεύρα μας, και ότι, αν πότε μείνουμε μόνο δυο και τρεις, θα ξαναγίνουμε χίλιοι δεκατρείς.

Σ’ αγαπώ και μου λείπεις

 

ΥΓ.: Δεν έχει παντρευτεί κανείς μας, ο μπαμπάς ανεβαίνει με 180 τη Συγγρού, ο Θάνος έχει ακόμη μακριά μαλλιά και είναι κούκλος, και συνεχίζουμε να πλένουμε και να απλώνουμε τα ρούχα μας τις Κυριακές. Δεν προλαβαίνουμε αλλιώς! Μην γκρινιάζεις, σε ακούω 😉

Κλέφτη, ξυπνάς μέσα μου το ζώο…

Η μέρα είναι Παρασκευή, ο τόπος το Πασαλιμάνι και η ώρα 2 το μεσημέρι.

Η θάλασσα είναι το αιώνιο Zanax αυτής της πόλης, ειδικά τώρα, τους τελευταίους μήνες που μετράμε απώλειες και σβησμένες πινακίδες. Κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα… Τα μαγαζιά αδειάζουν, οι καφετέριες που κάποτε έσφυζαν από ζωή ή τεμπελιά (η ερμηνεία εξαρτάται από το πόσο φιλικά διακείμενος είσαι στον Πολ Τόμσεν, μάλλον – μπορεί και όχι) είναι άδειες κι αυτές.

Οι ναυτιλιακές έχουν φύγει χρόνια τώρα, προτίμησαν τα βόρεια προάστια.

Κόσμος πολύς δουλειά δεν έχει.

Και η ανεργία φέρνει αφραγκία, φτώχεια, οργή, απελπισία… Ένας τέτοιος τύπος, λοιπόν, με όλα τα προηγούμενα να του θολώνουν το βλέμμα, ένα τέτοιος τύπος… με ένα αιχμηρό αντικείμενο, που δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου τα δύο τελευταία 24ωρα, προσπάθησε να ανοίξει την τσάντα μου. Να τη «μαχαιρώσει» προσπάθησε μάλλον, αλλά ως πρωτάρης -πιθανολογώ- δεν τα κατάφερε και πολύ καλά… Το μόνο που της κατάφερε ήταν ένα διαμπερές «τραύμα». Και να ξυπνήσει μέσα μου το ζώο. Ειλικρινά. Της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης – δεν ξέρω τι.

Γιατί, ρε φίλε, αυτό το οποίο δεν υπολόγισες καθόλου είναι ότι όσο απελπισμένος είσαι εσύ άλλο τόσο τρελαμένη είμαι κι εγώ με τα τελευταία ευρώ του μήνα και με το λογαριασμό του ΟΤΕ που πρέπει επειγόντως να εξοφλήσω, με το αν θα έχω δουλειά τους μήνες που έρχονται. Και τρόμαξα. Πολύ. Όχι με σένα – με μένα. Με το βρυχηθμό που βγήκε από το λαρύγγι μου, με τη σπρωξιά που σου έδωσα. Και πέρα από τις σαχλαμάρες που έλεγα μετά στο γραφείο, τύπου «το Πασαλιμάνι είναι το νέο Χάρλεμ», σκέψου τη λεζάντα που θα μου βάζατε αν το άγνωστο αιχμηρό έφτανε δύο εκατοστά πιο κάτω: «Καρπούζη με το μαχαίρι», νομίζω πως αν ήμασταν ήδη στην επόμενη πίστα, όπου τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα, θα μπορούσα να σε σκοτώσω… Για την πλάκα, για τη συλλεκτική μου Longchamp, για τα 80 ευρώ…

Ο παππούς ήταν μεγάλος τζαναμπέτης

…και μόνο η γιαγιά τον έκανε καλά. Αλλά τα τελευταία δύο χρόνια εμείς δεν είχαμε γιαγιά.

Κι εκείνος δεν είχε Μαρουσούλα.

Και τριγύριζε σα θηρίο ανήμερο στο κλουβί αυτά τα χρόνια και έβριζε γνωστούς και αγνώστους.

«Τον κιαρατά τον πολιτικό, τον γκαραγκιόζη τον δημοσιογράφο, τον κιαρατά τον γιατρό που μου ‘φαγε τη Μαρουσούλα, τη συντροφιά μου.  Τον κιαρατά τον πατέρα σου που με κυνηγάει να παίρνω τα χάπια. Κουμάντο στις δικές σας ζωές, ρε κουμπάρε, εγώ τα έκανα και τα τούτα μου και τα κείνα μου. Σειρά σας τώρα, αφήστε με…»

Ή, το καλύτερο, σε μια από τις τελευταίες Εντατικές: «Και πού το ξέρω γω, ρε, ότι αυτός είναι γιατρός; Επειδή φοράει άσπρη μπλούζα, μαθές;» Και μπαμ και κρατς έσπαγε καλωδιάκια, πεταλούδες, ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Όχι, δεν μπορούσες να τον συνεννοηθείς με τίποτα – με τίποτα.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Δεν ήταν ακριβώς έτσι – τουλάχιστον όχι όσο ζούσε η γιαγιά.

Ούτε όταν ήμασταν εμείς μικρά και μας έφτιαχνε ολόκληρα σίκουελ από το παραμύθι «μαγικό ιπτάμενο χαλί».

«Καλά, δε θυμάστε χθες που έφυγα από τη Δραπετσώνα και προσγειώθηκα στην ταράτσα και πήγαμε ταξίδι;»

«ΟΧΙ!»

Παιδικά μάτια τεράστια από την έκπληξη.

«Καλά, και δεν πιστεύεις τον παππού;»

«Πιστεύω, παππού. Και μετά τι έγινε;»

Ούτε όταν οι τσέπες του ήταν γεμάτες σοκολάτες και καραμέλες Ο’Μάμυ όχι μόνο για τα εγγόνια του, αλλά για όλα τα παιδιά στη γειτονιά. Ούτε όταν σου έδινε χαρτζιλίκι και δεν ήθελες να το πάρεις. «Όχι, παππούλη, είμαι εντάξει, μεγάλωσα, δουλεύω…» «Ααα, ο κιαρατάς ο πατέρας σου σ’ το είπε. Πάρε, ΣΟΥ ΛΕΩ, ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΕΝΑΝ ΚΑΦΕ!»

«Θανάση μου, αγόρι μου, γιε μου, μη φωνάζεις, μη συγχύζεσαι».

[Με την απορία θα μείνω, γιαγιά…

Πώς γίνεται να αγαπάς, να ξεψυχάς, μάλλον, για τον ίδιο άνθρωπο χρόνια 63, και να τον λες «Θανάση μου, αγόρι μου, γιε μου» μέχρι την τελευταία στιγμή;]

Ούτε όταν τάιζε όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς «Ουστ ουστ, βρομόγατο» (μπροστά στους άλλους). «Έλα δω, βρε ρουφιάνικο, να φας φαγάκι. Ααα, άτιμο» (όταν έμεναν μόνοι).

Ούτε όταν «βοηθούσε»… – κι ας μην είχε την άλλη μέρα ούτε ευρώ.

Και τώρα που το σκέφτομαι ούτε τις πολύ τελευταίες μέρες ήταν περίεργος, όταν αναγνώριζε μόνο τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Και κάρφωνε με τις ώρες αμίλητος τις φωτογραφίες της γιαγιάς. Ούτε καν όταν ερχόταν κάνας συγγενής να τον δει στο σπίτι και άνοιγε μισό ματάκι: «Ωχ, μωρέ, πάααλι;»

Με τούτα και με κείνα (όπως θα ‘λεγε κι ο ίδιος), και παππού δεν έχουμε πια… Και φυσικά θα γινόταν το δικό του στο τέλος. Δεν ήθελε άλλο. «Δε γουστάρω άλλο. ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ;» Πειραιώτης άνθρωπος, τόσο αγύριστο κεφάλι και τόσο μάγκας ώς την τελευταία στιγμή. Του έλειψε η γυναίκα του και είπε να φύγει. Αυτό είναι όλο.

Γεια σου, παππούλη μου.