17 Νοεμβρίου 2010: Δεν είναι μνημόσυνο, είναι έμπνευση και αφορμή

«Ο αγώνας του Πολυτεχνείου μας δίνει την αφορμή να μιλάμε με παραδείγματα, που τόσο πολύ λείπουν από την αριστερά στις μέρες μας. Εάν το Νοέμβρη του ’73 πρώτο κόμμα έβγαινε η αποχή, δεν θα είχαμε Πολυτεχνείο. Εάν οι φοιτητές υπέκυπταν σε διλλήμματα του τύπου «οι κινητοποίησεις εκθέτουν την χώρα διεθνώς», πάλι δεν θα είχαμε Πολυτεχνείο. Εάν, η κοινή γνώμη πίστευε πως οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ήταν όλοι συλλήβδην μπαχαλάκηδες, πάλι τα αποτελέσματα δεν θα ήταν τα ίδια. Τέλος, αν δεν υπήρχε ένα «ενιαίο» Πολυτεχνείο, αλλά μία ΑΣΟΕΕ μόνο με Ρηγάδες, μία Νομική μόνο με Κνίτες, ένα Χημείο μόνο με μαοϊκούς κ.ο.κ, θα μιλάγαμε για ένα διασπασμένο αγώνα που αν ήταν ενιαίος τα πράγματα μπορεί να ήταν κι αλλιώς σήμερα».

[Από http://tvxs.gr/node/70961 Το συντηρητικό και το ριζοσπαστικό μήνυμα του Πολυτεχνείου, του Γ. Σακελλαρίδη]

 

 

Συνεχίζεται…

Advertisement

Στο ντιβάνι

Με πιάνει ένα πείσμα, μια κ@βλ@ απ’ την ανάποδη με τις συγκρίσεις, γιατρέ μου.

[Παιδικό τραύμα;]

Είναι δυνατόν να συγκρίνουν κάποιοι τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου με τη δολοφονία των τεσσάρων στη Marfin; Και επειδή η απορία βγαίνει μάλλον από χείλη συντηρητικών, θα ήθελα να ρωτήσω, είναι δυνατόν να συγκρίνετε τα όργανα στα οποία εμπιστεύεστε (εσείς) την τάξη (σας) με θερμόαιμα ανεγκέφαλα κτήνη; Και είναι δυνατόν να νιώθετε ντεμέκ θιγμένοι επειδή «τα παιδιά του Δεκέμβρη» δεν βγήκαν στο δρόμο να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτό το λόγο;

Εφόσον είναι δυνατόν, λοιπόν, βγείτε στο δρόμο εσείς. Τώρα.

Αν γλιτώσω την ανεργία, δεν θα γλιτώσω το Αιγινήτειο.

For sure.

Γιατρέ μου.

[Σε λινκάρω για να θυμάμαι τι έγινε χθες Κράτος Δολοφόνων IV ]

τομπούλο γενικώς

Οι νύχτες σου Αλέξη τελειώσανε. Όχι αγόρι μου, δεν υπάρχει παράδεισος. Κόλαση, κι αυτή εδώ πέρα. Συναγερμός, όχι όποιος κι όποιος, λαϊκορθόδοξος. Mίλα σήμερα για το γαύρο τη βαζέλα τα χανούμια τους βούλγαρους τους βρωμοπακιστανούς. Ακκορντεόν; α! ναι αυτό… κι έχει σα στάμπα τη ψυχή μου σημαδέψει τσ!τσ! μπανάλ, να το κάνουμε ντουέτο να παίξουμε κανένα βαλσάκι, κάτι σαν το γαλάζιο δούναβη εσύ ακομπανιαμέντα του-μπα-πα που-μπα-πα, του-μπα-πα που-μπα-πα, ν’αρχίσω και γω το σόλο λα-λάρα λαλά λαός λαός λαράρα λαλά μαζί χριστός λαράρα λαλά φασί ολέ… σοβαρό, κλασσικό (ε μα τι!) ήρεμο, να γαληνέψει η ψυχούλα μας, κι ο παπούς στη Μακρόνησσο φτου φτου! τον κεκοιμημένον δούλον σου ανάπαυσον, παρορών αυτού πάντα τα εγκλήματα, εδώ ένας Αλέξης πέθανε στη μέση της πλατείας και ζαπ! αχ! ο σάκης στη γιουροβίζιον! και ο Αλέξης; ο Αλεγκζάντερ θες να πεις! το πήρε με περίπατο. Τελικά η σφαίρα εξοστρακίστηκε σε ντουβάρια. Όχι σε ένα, σε εκατομμύρια, είναι προφανές ότι άλλαξε πορεία, γιατί δεν καρφώθηκε στο μυαλό ΜΑΣ. Γαμώ τα 3μερα, τα 9μερα, τα 6μηνα, τις τετραετίες και την ακροδεξιά μου μέσα.

* τίτλος από σχόλιο της κροτ
* το τραγούδι μου το έστειλε ένα θυμωμένο παπάκι

update: κ ο υ ρ ά σ τ η κ α

Ευρωπέη 2009

Όταν ο παρ’ ολίγον παραλίας βρήκε τις απαντήσεις στα εσωπροβλήματά του για το lifestyle της Δευτέρας που έρχεται (πέτρα, λάδι, χαρτί), αποφάσισε να ασχοληθεί λίγο περισσότερο με το προ-εικοστοπρωτο-αιώνιο ερώτημα και να βρει τις διαφορές στις εικόνες:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΠΑΣΟΚ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

[credits: η πρώτη φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου τον Δεκέμβριο του 2008 μέσω Reuters/John Karakatsanis. Και τα δύο πρωτοσέλιδα που χρησιμοποιήθηκαν στο κολάζ είναι από την εφημερίδα «Τα Νέα» (8/12/2008 και 18/11/1985).]

Κρίνεται

προπηλακιστέος