όπως παίρνουμε και το πρωτάθλημα, πολύ νωρίς, χωρίς κανένα λόγο, και με πολλά ζιγκ ζαγκ στην κούρσα.
Θέλω να πάω ένα ταξίδι, και για το ταξίδι χρειάζομαι ταυτότητα, γιατί δεν θέλω να βγάλω διαβατήριο, γιατί χρειάζονται περίπου 80 ευρώ, και αν ήθελα να δώσω 80 ευρώ, δεν θα τα έδινα σε έναν καλό ψυχολόγο που τον χρειάζομαι άμεσα να αποφύγω και τις πολλές-πολλές μετακινήσεις;
Και πώς βγάζουμε ταυτότητα σε αυτή την πόλη οι περίπου 550.000 (μόνο οι δηλωμένοι, λέω εγώ) κάτοικοι; Πηγαίνουμε όοοοοοολοι στην Ασφάλεια δίπλα στο Δημοτικό Θέατρο. Σε συγκεκριμένες ώρες, όχι ό,τι ώρα να ‘ναι, δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε, κύριε, το μαγαζί. Εξυπηρετεί αυστηρά 7.30-13.00.
Και όταν λέμε 7.30 εννοούμε ότι πρέπει να έχεις πιάσει στασίδι από τις 7 παρά, να περιμένεις να σε φωνάξουν μαζί με όλο το παρεάκι στις 7.30, και ούτε ένα λεπτό αργότερα, να τρέξεις, να κάνεις ντρίμπλες, ανάμεσα σε γιαγιάδες, παππούδες και κάφρους γαύρους που ταξιδεύουν στο Βερολίνο για το final four, και γαυροφωνάζουν (κατ’ αυτούς συζητάνε με πάθος και κάνουν προβλέψεις), χωρίς καν να έχουν πιει καφέ και τσιγάρο! Αν καταφέρεις να υπερασπιστείς το δίκιο σου, είσαι ένας από τους 20 τυχερούς που μπορούν να βγάλουν δελτίο σήμερα! Ναι, όπως στο λόττο ή στον Καφέ με την Ελένη. Δεκάδες παίζουν, ένας κερδίζει… 👿
Στην αρχή ήμουν χαϊβανοχάβανο, όπως με λέει παιδιόθεν η γιαγιά που μου έμεινε, γκρρρρρρ, άφησα να με κλοτσήσουν αλλόφρονες νιοι και γέροι, αλλά μετά με ένα σάλτο απόγνωσης, άνοιξα το δηλητηριώδες ράμφος μου, έριξα κάτι ρατσιστικά (ακατ)ανόητα για παραγωγικές ηλικίες που έχουν λόγο να βιάζονται, κάτι ευνόητα για σειρά προτεραιότητας, και αυτό ήταν, άγγιξα τη νίκη!
Μπορεί να έμεινα 4,5 ώρες εκεί μέσα, να είδα και να άκουσα πολλά (από «έλα στρίβε όπως είσαι, πάρε δρόμο», «γιατί αφήσατε την ξένη να πάει στην τουαλέτα», υπερκινητικό μεθυσμένο, ράσιαν γκερλσ, μέχρι παππού τσαντισμένο επειδή δεν ήθελε να αλλάξει την ταυτότητά του αφού έγραφε-ακόμη- Βασίλειον της Ελλάδος και είναι το καμάρι του!), αλλά έχω το id μου στο χέρι.
Να πω την αλήθεια, η αστυφύλακας που εξυπηρετούσε ήταν μια ευγενέστατη τύπισσα που γινόταν λάστιχο ανάμεσα σε διάφορα τηλέφωνα που χτυπούσαν και ζητούσαν τα ίδια πράγματα, σε περαστικούς που περνούσαν και ζητούσαν τα ίδια πράγματα, στη γραφική δουλειά που είχε να διεκπεραιώσει και σε δυο-τρία άλλα που δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν.
Κύριε κράτος, να σου πω κάτι; Δεν βγάζεις κανένα από εκείνα τα παιδάκια που ξεροσταλιάζουν ανά τριάδες Μεσολογγίου και Τζαβέλλα στη γνωστή γωνία, εκείνα, σου λέω, που κοιτάνε δήθεν αδιάφορα τρίβοντας το πηγούνι τους, και μετράνε πόσο, πού, γιατί και ποιος – δηλαδή, λίγο πιο πλατύς να ήταν ο δρόμος, θα τους έλεγες και τοπογράφους που κάτι μελετάνε τεσπά αλλά πού; Για χαϊβάνια μάς περνάς; Δεν τα στέλνεις λοιπόν σε κάνα γραφείο, πάλι τα ίδια λεφτά θα τους δίνεις, ξέρεις εσύ, να τελειώνουν πιο γρήγορα τις δουλειές; Άντε μην έρθω με το χούντι μου. (Δεν έχω, αλλά το βλέπω, στο δρόμο είναι και μου ‘ρχεται!)
taxwmataxanw.wordpress.com 
Πρόσφατα σχόλια