Το δάχτυλο εκεί που ξέρεις

Βαρέθηκα το μπλααα // Εμείς εδώ, λίγο δύσκολα // Το Ανισορροπείν // Για να δούμε σήμερα, για να δούμε αύριο, για να δούμε τη Δευτέρα // Τι διαφορά έχουν τα πολλά hits από τις πωλήσεις της Κυριακής διά της πιπός; Τις μεν τις «επιτυγχάνουν» ενήλικοι, τα δε «έφηβοι» που αρνούνται να κλειστούν στο μπάνιο για το… αυτονόητο της ηλικίας τους // Κόλλησε το πληκτρολόγιο, σου λέει, μετά // Πανσπερμία υψωμένων δαχτύλων και κριτικής // Κακόπιστης // Και καλά οι άλλοι, αλλά εσύ, ρε, συνάδελφε, που θα πέταγες και το βρακί σου (που λέει ο λόγος) για 50 ευρώ περισσότερα; Για να τυπώνεται η υπογραφή σου 300.000 φορές; Σε… μια Κυριακή; // Φάουλ // Και φαλτσάρα // Παραφωνία που σου παίρνει τα αφτιά // Λες και δεν βρέθηκες ποτέ εν μιά νυκτί χωρίς δουλειά… Λες και δεν θυμάσαι πώς είναι να σου λένε «μας συγχωρείτε, κλείσαμε, και εις άλλα με υγεία, να είστε καλά» // Το προηγούμενο Σάββατο κατέβαινα τις σκάλες του γραφείου και… // Μου φάνηκε [;] πως μύριζα την μπογιά στους τοίχους, δηλαδή, άδειο κτίριο – όχι ανθρώπους // Και οι άλλοι! // Χα! // Η κριτική τους: μα στο μπουρδελάκι που δουλεύεις… // Σοβαρά, μεγάλε; Το δικό σας μπουρδελάκι είναι καλύτερο; // Εσύ κεφκλή Δημόσιε (με όποιον τρόπο) Υπάλληλε δεν έχεις αφεντικό τη μεγαλύτερη πουτ@ν@ όλων των εποχών; Το κράτος; // Εσύ, εκπαιδευτικέ, δεν αναπαράγεις ένα σαθρό σύστημα; Ξεχνάω, μωρέ… Εσύ αγαπάς τα παιδιά, είσαι ιδεολόγος και προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα μπορείς, με όποιον τρόπο μπορείς, έστω και μέσα στα σκάτα // Σου έχω μια έκπληξη, μάντεψε // ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ! // Εσύ δικηγοράκο; Εσύ που έχεις συνάδελφο τον Κούγια και τον Λυκουρέζο ζεις ακόμη ή έχεις πεθάνει από την ντροπή; Ουουουου // Εσύ γιατρουδάκο; // Πώς είπατε; Υπάρχουν ανάμεσά σας άνθρωποι που έχουν περάσει τα 30, αλλά όχι τα 1.000 ευρώ; Κακώς, κάτι δεν κάνατε καλά // Εσύ υπό αλλήλους του Σούπερ; Το ξέρεις ότι το αφεντικό σου έχει σερβίρει σάπιο κρέας στους πελάτες σας; Ου, να μου χαθείς, συνένοχε // Θα μπορούσα να συνεχίσω τον κατάλογο φορ έβα // Πριτσ! // Η ουσία είναι πως όλοι οι υπό αλλήλους (οι υπάλληλοι, βρε κουτό) κάπως πρέπει να επιβιώσουν // ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ // Το πώς διαχειρίζεται κανείς την αξιοπρέπειά του, τα όνειρά του και τις φιλοδοξίες του είναι ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ξεχωριστό ζήτημα // Και μέσα στις χειρότερες συνθήκες μπορείς να κάνεις τη διαφορά, όσο μπορείς και όσο σε παίρνει // «Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί» // Θα δούμε // Προς το παρόν ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ //

Τέτοιες ανήσυχες μέρες θυμάμαι έναν παλιό καλό 70s Βασίλη Παπακωνσταντίνου. «Με τον Μπομπ Ντίλαν» λέγεται το τραγούδι και δεν ξέρω αν είναι πολύ γνωστό, αλλά δεν πειράζει. Τα καλύτερα δεν ήταν πάντα τα πιο δημοφιλή

// Per me

Download this

Vassilis Papakonstantinou – Me ton Bob Dylan.mp3