για να μην έχεις γιαγιά, γιαγιά μου.
Για να τρυπώνεις στο σπίτι της όταν «δεν πάει άλλο», να σε ρωτάει τι έχεις, παιδί μου, να μην της απαντάς ποτέ και εκείνη να μη σε πιέζει για τίποτα, να σε αγαπάει, να σε σκεπάζει, να σε αγκαλιάζει, να γελάει με τα παλαβά σου πραγματάκια, δεν θα μεγαλώσεις ποτέ εσύ, να μη μεγαλώσεις, να μην ανησυχείς, θα έρθει μια πολύ όμορφη μέρα, θα δεις, βάλε, βρε Γιώργο, εκείνο τον Πάριο, απόψε, πού να βρίσκεσαι, πες μου πού πας και τι κάνεις απόψε, κανείς να μην τολμάει να μαλώνει μπροστά σε δυο πιθαμές γιαγιά, γιαγάκα μου, γιαγιάκα μου, σε δυο πιθαμές γιαγιά που ποτέ δεν φώναξε, ποτέ δεν απαίτησε, ποτέ δεν ήξερες τι ήθελε πιο πολύ απ’ όλα, πόσες ευχές, γιαγιά, πόσες, πόσες, για όλο τον κόσμο, γιαγιά, και πόση ηρεμία και πόση δύναμη και πόση ισορροπία για όλους μας, γιαγιά, κι αν είχε ένα παράπονο ήταν που καμιά φορά ο Θανάσης μιλούσε με τις νοσηλεύτριες στα νοσοκομεία τα τελευταία χρόνια, αλλά, μωρέ, γιαγιά μου, τι έρωτας πια κι αυτός, ο παππούς ακόμη παραμιλάει, 63 χρόνια μαζί λέει, σαν να μου έκοψαν τα τζιέρια μου, λέει, και στενοχωριέται και πάντα σε αγαπούσε παλαβά από τα 17 και σε φρόντιζε, και στενοχωριέται γιατί μόνο δυο φορές σε είδε σε δυο όνειρα και μετά δεν ξαναπήγες, και δεν πρόλαβα να σου φέρω άλλο ένα «παλαβό πραγματάκι», γιαγιά μου, να το κρατήσεις στα χέρια σου και να γελάσεις ξανά και να ευχαριστηθείς και όλοι νομίζαμε πως ήταν άλλη μια μίνι εντατική και την Κυριακή θα μαζευόμασταν ξανά, συγγνώμη, γιαγιά.
40 μέρες σήμερα, γιαγιά
taxwmataxanw.wordpress.com 
μα θα είναι πάντα εκεί, όποτε τη θυμάσαι…
(κανείς ποτέ δεν είναι αρκετά μεγάλος)
Φιλί, παπάκι μου -κι αγκαλίτσα
To πιο όμορφο κείμενο που έχω διαβάσει για τις γιαγιάδες… μου φαίνεται ότι προς το τέλος μοιάζουν όλες. Όλες είναι όπως τις λες κι όλες είναι κάπου στο περιθώριο μερικές φορές και το καταλαβαίνουμε όταν φεύγουν.
Έγραψες ό,τι δεν μπορέσαμε εμείς να γράψουμε για τις γιαγιάδες μας που λείπουν και μας λείπουν κι έχουμε ένα μεγάλο κενό από τότε.
«σαν να μου έκοψαν τα τζιέρια μου»
αχ, μωρέ παπάκι…
Όχι, ποτέ δεν είσαι αρκετά μεγάλος.
(*)
Αν αυτό σε παρηγορεί, δεν γνώρισα γιαγιά..
Τί τρυφερό ξέσπασμα είναι αυτό ;
«έλειπα» και δεν ήξερα…
Να είσαι γερή κι εσύ και η οικογένεια σου … !!!
Και θα είναι κι αυτή μέσα σας … γερή!
Είναι η ώρα της απώλειας δύσκολη.Αλλά σε αναγκάζει να γράφεις υπέροχα.Πρέπει να το δεχτούμε αυτό το συμβάν αγαπητή.Και εγώ σε λίγο καιρό,ποιός ξέρει πόσο,τα ίδια θα ζήζω.Είναι μοιραίο.
Την καλησπέρα μου
με έκανε και δάκρυσα το πόστ σου..
Ψυχή μου,
Ευγενική, αέρινη και αγγελική φυσιογνωμία η γιαγιούλα σου.
Ας αναπαύεται η ψυχούλα της…
Ο πόνος είναι μεγάλος για το σύντροφο που μένει πίσω και ιδιαίτερα σε ζευγάρια που έζησαν μισόν αιώνα και βάλε μαζί.
Ο παππούς μου όταν την έχασε, εβαλε το κεφάλι κάτω και στο χρόνο επάνω έφυγε για να τη συνσντήσει.
Το ξέρεις πως πονάω πιο πολύ και από τη μανα μου στη θύμησή τους;
΄Επαιξαν στα γόνατά τους τα παιδιά μου (εκτός από το τελευταίο) και δισέγγονά τους…
Πρέπει όμως να τους ανακαλουμε. αυτό για μένα, πέρα από τη φωτεινή πορεία τους, είναι και η αθανασία της ψυχής.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
αν ισχυει για το «μετα»….
….καποια, καπου, θα χαμογελαει γλυκα!
τώρα τι να πω…
Ότι δέκα χρόνια ΜΕΤΑ από τότε που πέθανε η γιαγιά μου
ακόμα (κάθε φορά που την χρειάζομαι)
έρχεται στον ύπνο μου σαν φύλακας – άγγελος;
σε καταλαβαίνω
οι γιαγιάδες είναι αντικατάστατες
ΝΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΣΑΙ
Καλημέρα συγκατοικούλι μου.
Τι πανέμορφη και γλυκιά γιαγιούλα. Να μου προσέχεις την εγγονούλα της που σίγουρα της μοιάζει στη ψυχή.
φιλάκι*
βρε παπακι μου… θα σε φυλαει τωρα ψυχη μου, μην στεναχωριεσαι…
…φαντάζομαι ότι έχεις ακούσει ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε και φεύγουνε παραμένουν πάντα κοντά μας όσο τους θυμόμαστε… εκτός από κλισέ πρέπει να σου πω ότι είναι και αλήθεια… τουλάχιστον για μένα.. έτσι συνειδητοποίησα μετά τη δική μου απώλεια ότι η απουσία του ανθρώπου δεν επηρέασε καθόλου το γεγονός ότι τον σκέφτομαι καθημερινά και ακόμα μετράω τις κινήσεις μου και τα λόγια μου όπως θα έκανα αν ήταν ακόμα εδώ.. δηλ. για μένα είναι ακόμα εδώ.. μεταφυσικό ή παλαβό… για μένα η σχέση συνεχίζεται σε μια άλλη διάσταση… ελπίζω να μην σας ανατρίχιασα :))
σασ ευχαριστώ παρά πολύ, συν-μπλογκάκια, ειλικρινά, τόσα χρόνια στα ιντερνέτια, ακόμη είναι συναρπαστικό πώς μια κουβέντα από άνθρωπο που δεν γνωρίζεις κάτι σου κάνει (καλό εν προκειμένω) – Ευχαριστώ.
@νατασσάκιμου, ειλικρινά είναι ακόμη εδώ και εκείνη και όσα μας έμαθε με τη στάση της, όσο δύσκολο κι αν είναι να τα εφαρμόσεις, μη σου πω και ανέφικτο :*
@porcupine, ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό που λες, είναι εξαιρετική τιμή – και το εννοώ. Δεν αντέχω να μη μιλάμε γι’ ανθρώπους που αληθινά αγαπήσαμε, νομίζω έτσι θυμόμαστε και εκείνους και ό,τι καλό έφεραν στη ζωή μας.
@krotkie μου, λίγο καλύτερα σήμερα ο παππούσ, και γενικώς λίγο καλύτερα όλοι σήμερα : )
@μια αντανάκλαση, ποτέ, ποτέ, ποτέ {{*}}
@καλή μου if, όχι δεν με παρηγορεί, με στενοχωρεί λίγο περισσότερο μπορώ να πω, ίσως το δικό σου ifάκι να γνωρίσει όμως; : )
@ritsmas, όταν αγαπάς και χάνεις;.. ξεσπάς όπως μπορείς, το ίδιο και όταν φοβάμαι, μπορώ να πω, και φοβάμαι συχνά… μέχρι τον γειτονικό γαλαξία μη σου πω ; )
@Manos S., σ’ ευχαριστώ συν-μπλόγκι και πιθανέ αδελφέ του νατασσάκι μου ; ) σ’ ευχαριστώ πολύ, κι εσείς να είστε όλοι καλά και αγαπημένοι και κολγκεϊτικοί, ξέρεις εσύ!
@island, μήπως μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς; Το δεχόμαστε και προχωράμε, ελπίζω η απώλεια στην οποία αναφέρεσαι να μην αφορά νέο άτομο, γιατί κάποτε μου συνέβη κι αυτό στα 23 και έφερε όλη τη ζωή μου ανάποδα. Τώρα με τη γιαγιά είναι μια »φυσιολογική» απώλεια μεν, πονάει πολύ δε, γιατί δεν παύει να είναι η δική μου γιαγιά ή όπως είπε και ο πατέρας (φιφτι φάιβ γιαρσ ολντ) όταν του είπαν κάτι «ναι, ρε παιδιά, αλλά ήταν η μαμά μου». Σ’ ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια.
@Δηιάνειρα, : ( δεν το ήθελα αυτό, απλώς έκανα το μπλογκοθέραπί μου όπως παλιά… και τελικά μερικές φορές οι σημειώσεις μου λειτουργούν εξισορροπιστικά – σου συμβαίνει και σένα αυτό;
@Γλυκιά μου Γλαρένια, έτσι ήταν η Μαρουσούλα, ακριβώς όπως την »είδες» από τη φωτογραφία της.
Ο πόνος πολύ μεγάλος γι’ αυτόν που έμεινε, ακριβώς. Τις πρώτες μέρες μάλιστα έκανε αποχή… χαπιών γιατί ήθελε, λέει, να πάει να τη βρει. Και έχει και κάτι λογικά επιχειρήματα να σ’ το εξηγήσει όλο αυτό… που δεν ξέρω κατά πόσο είναι τελικά δικαίωμά μας, αν συμβεί κάτι, να τον κρατάμε με το ζόρι. Ηθικό δίλημμα, τεράστιο.
Είσαι πολύ τυχερή που την πρόλαβαν τα γλαράκια σου, πάρα πολύ. Και το πιστεύω πως μπορεί και να πονάς και περισσότερο από τη μάνα σου στη θύμησή της, είναι μαγικός ο σύνδεσμος με μια καλή γιαγιά και έναν καλό παππού, δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή όταν γεννιόμαστε εμείς, είναι λόγω ζωής πιο σοφοί πια, ίσως ισχύει εκείνο το »του παιδιού μου το παιδί κτλ.;», οπότε και του μπαμπά μου η μαμά, δύο φορές μαμά μου; [Το παράδειγμα, αδέρφια, δεν είναι τυχαίο!] Και φυσικά πιστεύω πως πρέπει να τους θυμόμαστε, καλά όχι »πρέπει» ακριβώς, αλλά δεν μου βγαίνει κι αλλιώς : )))))
φιλι*
@μουργάκο, λες; σ’ ευχαριστώ, πάντως, με ή χωρίς μετά : )
@φαίη, οπωσδήποτε θα τη θυμάμαι, δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς, είναι τύπου «το φυσικό μου» ; )
[Σε πιστεύω]
@Εφμου, συγκατοικόνι μου, ποια εννοείς, τη Μαρία που διαβάζει για τις Πανελλαδικές ή τη Μάνια που έχει εξαφανιστεί; 😕 [Μη θυμώ, αν δεν πειράξεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει]
: D σ’ ευχαριστώ πολύ, φιλάκια**
@Φαβούλα, δεν γίνεται το μη στενοχωριέσαι : ( αλλά σ’ ευχαριστώ ενιγουει
@σορολόπ, τόσο κλισέ αλλά ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟ, πράγματι, και αυτό που περιγράφεις δεν το θεωρώ καθόλου ανατριχιαστικό, μονάχα πολύ τση αγάπης, αλήθεια, άι σουέαρ! : * +
θέλω να αφήσω ένα σχόλιο εδώ, αλλά δεν έχω κάποιο δικό μου σχόλιο 🙂
θα αφήσω λοιπόν ένα ποίημα της μάριαν μουρ που λέει ότι το μυαλό είναι ένα μαγευτικό, μαγεμένο πράγμα με ιδιαίτερα αυτιά και μάτια
The Mind is an Enchanting Thing
is an enchanted thing
like the glaze on a
katydid-wing
subdivided by sun
till the nettings are legion.
Like Giesking playing Scarltti;
like the apteryx-awl
as a beak, or the
kiwi’s rain-shawl
of haired feathers, the mind
feeling its way as though blind,
walks along with its eyes on the ground.
It has memory’s ear
that can hear without
having to hear.
Like the gyroscope’s fall,
truly equivocal
because trued by regnant certainty,
it is a power of strong enchantment. It
is like the dove-
neck animated by
sun; it is memory’s eye;
it’s conscientious inconsistency.
It tears off the veil; tears
the temptation, the
mist the heart wears,
from its eyes – if the heart
has a face; it takes apart
dejection. It’s fire in the dove-neck’s
iridescence; in the inconsistencies
of Scarlatti.
Unconfusion submits
its confusion to proof; it’s
not a Herod’s oath that cannot change.
🙂
αχ..κατά καιρούς μου συμβαίνει..έχω παθολογική αδυναμία στη γιαγιά μου..λατρεία..και μόνο στο κλείσιμο των βλεφάρων μου,και στη σκέψη να μην την έχω έρχονται λυγμοί
Ψάχνω να βρω κάτι να σχολιάσω…
Υπέροχα εκφράζεις την αγάπη σου, να το ξέρεις αυτό. Και οι άνθρωποι της γενιάς μας, η γιαγιά σου δηλαδή και όχι μόνο, είναι οι άνθρωποι που μας μαθαίνουν πώς να αγαπάμε.
Μέτρα με στους ανθρώπους που συγκινήθηκαν σήμερα – και που έχουν νιώσει τα ίδια.
το ξερω…
φιλακι!
Να και η δική μου! Με έλεγε «Η Γλαρένια μου η ψυχή μου»
Ζούνε όμως μέσα από εμάς και τη συνέχειά μας…
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Η γλυκειά ανάμνηση κρατά τους αλλους ζωντανούς
Οσο ζούμε
Κι αν τα επιμνημόσυνα λόγια αυτά,
είναι αληθινά – καθρέφτης
τότε δεν χρειαζόταν η φωτογραφία.
Την είδα τη γιαγιά αυτή…
κάπου να κάθεται
και να με κοιτά
γλυκά…
πολύ γλυκό ποστ που θα μπορούσε να ισχύει και για παππούδες 😉 αλλά καλή μου δεν συγκρίνεται με την απώλεια γονιού… εκεί κι αν δεν είσαι ποτέ πραγματικά μεγάλος…για αυτό πρόσεχε τους γονείς σου και λέγε τους πόσο τους αγαπάς… και κάποτε θα με θυμηθείς… όσο για τη γιαγιάκα σου της έκανες το καλύτερο μνημόσυνο που θα μπορούσες… μπράβο!
με σακάτεψες
και ακουω και Κραουνάκη ,στον Λαζόπουλο
Πάντα κοντά σου θα είναι και θα σε σκεπάζει. Πολύ όμορφο αφιέρωμα. Καλημέρα
Πραγματικά το καλύτερο μνημόσυνο ducky μου, όπως είπε και η Νταίζη..
Φαίνεται να είσασταν πολύ δεμένες και να πόνεσες πολύ. Τι τυχερή που είσαι όμως που έζησες μια τέτοια σχέση με τη γιαγιά!
Ας αναπαύεται η ψυχή της και να είστε γεροί να τη θυμάστε.
Φιλί+αγκαλιά πι μου
πι*
Τα συλληπητηρια μου aa-duck… (Σημειωσε ! poet1 = poet1.wordpress.com Και μονο αυτο ισχυει πλεον)
Καλημέρα παπικουλίνι γλυκό, φιλιά στη γιαγιά:)