Οι δημοσιογράφοι είναι πάρα πολύ τυχεροί που είναι δημοσιογράφοι, γιατί όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, τα αφεντικά τους, οι επιχειρηματίες (μερικοί εξ αυτών είναι και πάλι πρώην δημοσιογράφοι), το κάνουν πρώτη είδηση. Οι δημοσιογράφοι είναι πάρα πολύ τυχεροί που είναι δημοσιογράφοι, γιατί όταν απολύονται, βγαίνουν οι opinion leaders (τους) και φτιάχνουν κλίμα στον «κοσμάκη». Εδώ, εδώ, να μάθουν το δίκιο μας (τους) όλοι.
Οι δημοσιογράφοι είναι πάρα πολύ άσχετοι κι ας είναι δημοσιογράφοι, γιατί περίπου το 70% από αυτούς (κόβω το κεφάλι μου) δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει χρόνια τώρα όχι σε αυτή τη χώρα, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αν τους μιλήσεις, για παράδειγμα, για τους απολυμένους του Λαναρά θα νομίζουν ότι πρόκειται για τίποτα σερβιτόρους του Ζωναρά (και αυτό σε περίπτωση που έχουν διαβάσει κάναν γηραλέο κοσμικό που «ενθυμείται» και αυτοί τον θαυμάζουν). Αν τους μιλήσεις π.χ. για το πόσο μαστίζεται στις μέρες μας ο κλάδος των εμποροϋπαλλήλων, θα σε κοιτάξουν κατάπληκτοι. (Υποθέτω ότι δεν τους βοηθάνε και πολύ τα ελληνικά τους, «εμποροϋπάλληλοι…») Αν σκεφτούν λίγο καλύτερα μπορεί και να μειδιάσουν με συμπάθεια «α, μωρέ, όπως οι πωλήτριες στην Καλογήρου;» – «καλέ, μη σου πω και ο υπάλληλος που σου κόβει φέτα στο σούπερ κάθε Σάββατο!» Στο τέλος η συζήτηση θα κλείσει με ένα «ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ, δεν είναι το ίδιο!» Αυτό το γαμημένο «δεν είναι το ίδιο» το έπαθα σήμερα δις:
-Τη μία πέφτοντας σε ένα ποστ του proktikou, το οποίο αναφερόταν ΦΥΣΙΚΑ στα 500 ΣΠΙΤΙΑ που έμειναν χωρίς δουλειά ελέω Αγγελόπουλων. [Σε τελική ανάλυση που έχει ακουστεί ρε παιδιά να κλείνει η Ολυμπιακή και να απεργεί η air france, η AEGEAN, η Lufthansa και τα ελικόπτερα; Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά.Αν απολύσει ο Βερόπουλος θα απεργήσει ο Κοτσόβωλος; (π.χ. γιατί δεν έχει απολύσει κανέναν ο Βερόπουλος].
-Και την άλλη με πολύ καλή φίλη μου («είδες την τρισμέγιστη μαλακία που έγραψε το ακατονόμαστο;» «μισομισομισο, άλλο αυτοί, άλλοι εμείς»)
Διάλειμμα για απάντηση προς proktor. Ναι, βρε pap@ρι, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει κανονικά: ειδικά στην περίπτωση που μιλάμε για τον ίδιο κλάδο, με τα ίδια συμφέροντα, τις ίδιες συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες όπου να ‘ναι θα γίνουν πιο σπάνιο είδος και από τις μονάχους-μονάχους.
Και για να τελειώνουμε: δεν υπάρχουν αυτοί και εμείς. Είμαστε όλοι οι εμείς, χωμένοι στα ίδια σκατά και χρεωμένοι τα ίδια ποσά. Να αφήσουμε την αλαζονεία στο σπίτι (κατά προτίμηση στο WC και να τραβήξουμε και το καζανάκι), και το απολιτίκ-άοσμο-και-άχρωμο στυλάκι να το στείλουμε σε κάνα γερό διάολο. Στο κάτω-κάτω, ο διάολος ο ίδιος κάνει επιτυχία χρόνια τώρα, γιατί από την αρχή ξεκαθάρισε τη θέση του. Είπε: θέλω κακό και αντάρα και το θέλω ΤΩΡΑ. Εχθρός μου είναι ο Μεγάλος και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τον ρίξω. Δεν νιαούριζε, δεν έλεγε μαγκιές-κλ@νιές, τύπου αααμ, δεν ξέρω, δεν είμαι από δω, δεν απαντώ, δεν ψηφίζω, δεν διαλέγω, πού να τρέχεις, ρε μεγάλε, όλοι ίδιοι είναι.
Και για να τελειώνουμε και με το άλλο (ξύπνιοι σύντροφοι): σε όλες τις δουλειές είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε μία συγκεκριμένη γραμμή. Ακόμη και στα πιο «προοδευτικά» «μαγαζιά» αν δεν πληροίς προϋποθέσεις και «γραμμές», αν δεν σε έχουν «γραμμένο», δεν σε προσλαμβάνουν ούτε για κλητήρα. (Και μετά, βγαίνετε και μιλάτε για φίλους και μέλη του κόμματος, αλλά για κάτι τούτα και για κάτι άλλα -χειρότερα- είναι που οι φίλοι παραμένουν φίλοι και σταματάνε στο φλερτάκι και δεν προχωράνε στα περαιτέρω που είναι και καλύτερα, ξέρετε τώρα, σαίκσια και δε συμμαζεύεται.) Θέλω να πω έτσι όπως ο τυράς έχει πάρει οδηγίες για τον τρόπο που θα σου κόψει το τυρί για το τοστ, έτσι και ΕΣΥ έχεις ενσωματώσει στο ΕΙΝΑΙ σου τον τρόπο που θα γράφεις, που θα μεταδίδεις την είδηση, ποιον «θα παίζεις», ποιον «θα σβήνεις». Με τον καιρό, μάλιστα, δεν χρειάζεσαι καν οδηγίες, απλώς ξέρεις. Γίνεσαι επαγγελματίας. Εδώ, οι απλοί στυλίστες των κειμένων (ναι, ημείς) όταν γινόμαστε pro, ξέρουμε πώς, ποιον και γιατί, όχι ΕΣΥ που παραβρίσκεσαι και στις μεγάλες συσκέψεις κιόλας… ε, ε, ε;
Συμπέρασμα: το κόβουμε όλοι το τυρί – κομμένη.
Και τι θέλουμε από κει και πέρα;
(συνεχίζεται σωποδήποτε)
Παράδειγμα αντι-τηλεοπτικής κινητοποίησης: πιφ εργάτριες μεγάλες, νο στάιλ ατ ολ - έτσι και είναι και σε κάνα κκε (γιατί από τον ριζοσπάστη βούτηξα τη φωτό) πιθανολογώ και αλιβάνιστες.
taxwmataxanw.wordpress.com 
Πρόσφατα σχόλια